Białowieski Park Narodowy jest jednym z najstarszych parków narodowych w Polsce, utworzony w 1921 roku. Znajduje się on na Nizinie Północnopodlaskiej, przy granicy z Białorusią, i obejmuje najcenniejsze fragmenty Puszczy Białowieskiej – ostatniego tak rozległego fragmentu dziewiczej puszczy nizinnej w Europie.
Park ma powierzchnię około 10 500 ha na polskiej stronie (cała Puszcza Białowieska, wraz z częścią białoruską, zajmuje ponad 150 000 ha). Jest on domem dla wielu gatunków roślin i zwierząt, w tym dla około 800 żubrów – symboli parku i najcięższych lądowych ssaków w Europie.
W Białowieskim Parku Narodowym występuje wiele starodrzewów, z których niektóre mają ponad 500 lat. Drzewostan parku jest niezwykle różnorodny i obejmuje około 30 rodzajów drzew oraz około 200 gatunków krzewów i pnączy. Występują tu też liczne gatunki roślin rzadkich i chronionych.
Różnorodność biologiczna tego obszaru jest wyjątkowa – znajdują się tu setki gatunków owadów, ptaków, ssaków oraz innych stworzeń, które tworzą skomplikowane sieci ekologiczne. Dla ornitologów miejsce to jest szczególnie cenne ze względu na występowanie rzadkich gatunków ptaków.
Białowieski Park Narodowy jest też ważnym miejscem naukowym i edukacyjnym. Prowadzone są tu badania nad naturalnymi procesami zachodzącymi w lasach oraz nad populacją żubrów.
W roku 1979 Puszcza Białowieska została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO – początkowo jako dziedzictwo przyrodnicze Polski, a od roku 1992 jako wspólne dziedzictwo Polski i Białorusi.
Odwiedzając park, można skorzystać z wyznaczonych ścieżek dydaktycznych i szlaków turystycznych, które pozwalają podziwiać jego unikalną przyrodę. Warto również odwiedzić Centrum Edukacji i Muzeum Przyrodniczo-Leśne, które oferuje bogate źródło informacji o historii puszczy oraz ochronie jej biodiversytetu.
